Ik weet nog goed dat ik als tiener niet goed wist wat ik aan moest met schoolopdrachten over je loopbaan en toekomst. Toekomst.. Ik leefde toch in het heden? Op de middelbare school leek het wel alsof iedereen constant bezig was met presteren, doelen behalen en een meerjarenplan uitstippelen. Ik was een uitstekende leerling, maar ik genoot ook van school. Ik bedoel de vakken dan (oké, gym niet), niet het sociale aspect en het erbij ‘moeten’ horen. Ik was niet populair en voelde me anders, niet wetende dat ik ‘gewoon’ als hooggevoelig kind op een heel ander niveau vibreerde dan de rest.
Toen ik vorig jaar met dochterlief o.a. mijn oude middelbare school bezocht, kwamen de herinneringen omhoog. Ik stond even stil bij de hal naar de ingang. In een flashback zag ik mezelf als onzekere tiener die overweldigd werd door de massa. Ik herinner me nog een moment dat iedereen de linkerdeur naar buiten nam en ik als enige door de rechterdeur ging. Identificeren met de groep ging me slecht af. Ik begreep hen niet en zij mij niet.
Na mijn middelbare school periode die ik glansrijk afsloot ontbrak er nog een puzzelstukje. Nu weet ik dat het mijn eigen ontwikkeling was. Op school draaide alles om leren en presteren, maar ik had weinig tot niks geleerd over.. mezelf. Over wie ik was en wilde zijn, over mijn kwaliteiten, mijn verbeterpunten, het mezelf zijn, het luisteren naar mijn gevoel, hart en intuïtie en het ontdekken waar mijn hartje nou sneller van ging kloppen.
Lange tijd was ik onrustig. Ik had geen idee welke kant ik op wou. Het voelde als doelloos en besluiteloos. Ik volgde meerdere studies die ik overigens succesvol doorliep. In het bedrijfsleven rolde ik via via bij mijn eerste baan binnen. Bij mijn tweede baan bleef ik het langst, 14 jaar. En zelfs toen wist ik nog niet waar mijn passie lag. Ik hield (en hou nog steeds) van schrijven en coachen. Lag daar mijn droombaan? Het verwarde me. Zou ik pas écht gelukkig worden als ik per se iets in die richting zou gaan doen?
4 jaar geleden volgde het antwoord op mijn vraag, net op het moment dat mijn dochterlief wat groter werd en er meer tijd en ruimte kwam voor mezelf. Waar zou ik passie en voldoening in vinden? Ik had altijd één baan op het oog. Een moeder van dochterlief’s vriendinnetje wees me op die functie die ‘toevallig’ ineens beschikbaar kwam. Pas toen ik naar dat sollicitatiegesprek reed, voelde ik mijn hartje kloppen. Dat gevoel had ik nog niet eerder gehad. Mijn hart klopte superhard en niet van de gezonde spanning. Dít was mijn baan. Ik visualiseerde dat ik in een teamoverleg mijn collega’s vertelde dat ik mijn comfortzone ging verlaten en mijn hart ging volgen. Bij elk gesprek dacht ik, dit is gewoon mijn baan. En ik kreeg de baan!
Nu dochterlief sindskort op het vrije middelbare onderwijs zit, besef ik pas wat ik gemist heb in mijn kinder- en tienerjaren. De ontwikkeling van mezelf als persoon. Je unieke zelf zijn en je ontwikkelen tot je eigen mooiste versie. Ook mijn dochter is hooggevoelig. Zij heeft nog puur vanuit haar hart deze nieuwe school gekozen. Geef haar eens ongelijk! Ik zie mijn meisje opbloeien die haar weg niet altijd kon vinden in het reguliere systeem waar inderdaad het presteren centraal staat en minder je geluk en ontwikkeling als persoon. Ik zag haar met hetzelfde worstelen als ik destijds.
Zij heeft haar plek gevonden. En ik? Ik bloei al 4 jaar op, omdat ik iets vanuit het hart doe. Ik mag niet zeggen dat het niet als werk voelt, maar dat is eigenlijk wel hoe ik het voel. In een geweldige functie waar ik elke dag leer en groei, in een écht team waar fijne energie en positieve vibes overheersen en in een dynamiek waar ik voorheen alleen maar van kon dromen. Een plek waar ik mezelf kan en mag zijn, waar ik gewaardeerd en vertrouwen wordt, waar ik iets kan betekenen voor een ander, waar ik mag coördineren, waar ik soms mijn doelgroep onbewust coach met mijn woorden en waar ik mijn liefde voor schrijven inzet voor de communicatie intern en extern. Heel veel vliegen (lees; passies) in één klap.
Als we iets zouden moeten leren op school, dan is dat wel dat we onszelf mogen ontdekken en zijn. Deze generatie (nieuwetijds)kinderen heeft het beter begrepen. Leren wij hen dingen over het leven, leren zij ons ondertussen álles over onszelf.. We zullen altijd onrustig en zoekende zijn als we niet leren naar binnen te keren en (weer) te voelen.
Ik kan vanuit mijn hart zeggen dat ik eindelijk ben geworden wie ik wil zijn. Dankbaar door alles wat ik heb en vooral wie ik heb. Positive vibes only. Met die instelling kan ik de uitdagingen in het leven die soms voorbijkomen ook veel beter aan. Dankbaarheid heeft de hoogste trilling. Niet voor niks is de Gratitude olie één van mijn favoriete olie voor in de diffuser. Vandaag ben ik dankbaar..
Liefs, Johanna
